Mijn geestelijk leraar Hans Korteweg zei tegen mij toen ik als 59 jarige mijn diploma’s tot voorganger en pastor had behaald : ‘je bent geen therapeut, je bent pastor en het is fijn dat dat vak bestaat want je valt als een knikker in het potje. Je houdt ervan om mensen bij te staan. In vreugde en in lijden. Je houdt ervan om hen een lichtweg te wijzen en je houdt ervan om erover te spreken en de gemeenschap daarin te bereiken. Je hebt heel lang nodig gehad...’

Ik ben nu 60. Tijdens een bijeenkomst over gehechtheid en verslaving, een jaar of tien geleden, had ik me laten ontvallen dat als ik 25 was, ik theologie zou gaan studeren. Maar ja, nu was het te laat. Dacht ik.

Ik heb mij in mijn eerdere werk als pedagoog en in het personeelswerk begeven op het terrein van gevoelens en gedrag. Ik ben pedagogisch en psychologisch geschoold. In mijn handelen kwam die kennis me goed van pas. En toch kwam ik in gesprek vaak op een laag terecht die dieper ligt, die van wat er werkelijk toe doet in je leven. Op die laag bevinden zich de zin- en betekenisvragen. Daar ligt het werk van de pastor. En die weg ben ik uiteindelijk gegaan. In contact met mensen nabij en veraf merk ik steeds hoe belangrijk het is dat we ons verzoenen met het onvermijdelijke en onvolmaakte in ons leven. Om in vrede te zijn, met onszelf, met het leven, met God.

Ik sta anderen graag bij om tot zelfverstaan te komen in wat hen het liefste is.