J.L. Borges - naar Johannes 1:14

Deze bladzij zal niet minder raadselachtig zijn

dan die van Mijn heilige boeken,

of dan die andere, steeds herhaald

door monden die niet weten.

En die geloven dat ze van een mens zijn,

geen duistere spiegels van de Geest.

Ik Die ben, Die was en Die zal zijn,

verwaardig mij opnieuw tot taal,

die tijd is en embleem.

Wie met een kind speelt speelt met iets

vertrouwds en raadselachtigs;

Ik wilde spelen met Mijn kinderen.

Ik woonde onder hen, verbaasd, vertederd.

Door toedoen van een wonder

werd ik merkwaardigerwijs geboren uit een schoot.

Ik leefde in betovering, gekerkerd in een lichaam

en in de deemoed van een ziel.

Ik leerde het geheugen kennen,

een munt die nooit hetzelfde is.

Ik leerde de hoop en de vrees kennen

die twee gelaten van de onzekere toekomst.

Ik leerde de wake en de slaap en de droom kennen,

de onwetendheid, het vlees,

de logge labyrinten van de rede,

de vriendschap tussen mensen,

de raadselachtige liefde van de hond.

Ik werd bemind, begrepen, geloofd en hing aan een kruis.

Ik heb de kelk tot op de bodem leeggedronken.

Ik zag met eigen ogen wat ik nooit eerder zag.

De nacht en al zijn sterren.

Ik leerde het gepolijste, het zanderige, het ongelijke, het ruwe kennen,

de smaak van honing en van appel,

het water in het keelgat van de dorst,

de zwaarte van een metaal op de handpalm,

de mensenstem, het geluid van stappen op het gras,

de geur van regen in Galilea,

de hoge kreet van vogels.

Ik heb ook de bitterheid gekend.

Ik heb dit schrijven toevertrouwd aan een willekeurig mens;

het zal nooit zijn wat ik wil zeggen,

het zal altijd een afspiegeling zijn.

Vanuit Mijn eeuwigheid dalen de tekens neer.

Laat iemand anders, niet wie dit noteert, het gedicht schrijven.

Morgen zal ik een tijger onder de tijgers zijn

en mijn wet verkondigen aan hun oerwoud,

aan een grote boom in Azië.

Soms herinner ik me weer met weemoed

de geur die in die timmerwerkplaats hing.